Ölmek Üzere Olan Yaşlı Bir Baba, Yatağının Başına Üç Oğlunu Çağırarak, Onlara Vasiyette Bulunur:
– “Oğullarım, Ben Ölünce, Birbirinize Düşmemeniz İçin, Size Sahibi Olduğum 17 Adet Deveyi Paylaştırmak İstiyorum. Miras Olarak Develerin Yarısını Büyük Oğluma, Üçte Birini Ortancaya, Dokuzda Birini İse Küçük Oğluma Bırakıyorum.”
Babalarının Ölümünden Sonra, Mirası Babalarının Vasiyeti Uyarınca Paylaşmak Üzere Kardeşler Bir Araya Gelirler. Fakat Bir Türlü İşin İçinden Çıkamazlar. Mirası Babalarının İstediği Gibi Pay Edemezler. Çünkü 17 Sayısı Ne 2′ Ye, Ne 3′ E, Ne De 9′ A Bölünebilir.
“Bu İşin Üstesinden Ancak Köyün Tecrübe Ehli, Yaşlı Bilgesi Gelir!” Diye Düşünüp, Ona Giderek, Danışırlar. Bilge Kişi -“Benim Bir Devem Var, Onu Da Alıp, Yeniden Hesap Yapın!” Der.
Bu Cömertliğe Çok Şaşıran Oğullar, 18 Deveyi Pay Etmeye Girişirler. Önce İkiye Bölerler, Büyük Oğul 9 Develik Payını Alır. Sonra Üçe Bölerler, Çıkan 6 Deveyi De Ortanca Oğul Alır. Daha Sonra Dokuza Böldüklerinde 2 Deveyi De Küçük Oğul Alır. Ama, Bütün Develeri Paylaştıktan Sonra Ortada Fazladan Bir Deve Kalır, Yine.
Oğullar Bu Duruma Da Bir Çözüm Getirmesi İçin Yaşlı Bilgeye Başvururlar. Bilge Kişi Güler Ve: -“İyi Öyleyse!” Der. “Sorununuz Çözümlendiğine Göre, Ben De Devemi Geri Alayım.”
İyi İnsan, Sorunu Çözmede İnsanlara Yardımcı Olur, Ama Kendinden De Bir Şey Eksilmez. Özellikle Sevgi Ve Bilgi Verdikçe Azalmayan, Daha Da Çok Artan, Tükenmez Bir Özelliğe Ve Güzelliğe Sahiptir.
