Osmanlı İşkence Usulleri
Osmanlı Zamanında Suçlulara Hainlere Uygulanan İşkence Yöntemlerini Sizler İçin Araştırdık Bunları Görünce Çok Şaşıracaksınız
Keçeye Sarıp Ezme:
Eski Türklerde Sadece Han Ailesine Yani Hanedana Mensup Olanlara Uygulanan Bir İdam Biçimidir. Geleneklere Göre Hanedan Mensuplarının Kanı Kutsaldır, Toprağa Tek Damlasının Bile Düşmemesi Gerekir Ve Keçeye Sarma Metodu Bu İnanıştan Kaynaklanır. Ölmesine Hükmedilen Hanedan Mensubu Eli-Kolu Bağlanıp Oldukça Geniş Bir Keçenin Kenarına Yatırılır, Keçe Rulo Yapılır, Adamcağız Tam Ortasında Kalır, Sonra Büyücek Bir Meydana Götürülür Ve Üzerinden Bir Mikdar, Meselá Bin Kadar Atlı Dörtnala Geçirilir. Süvarilerin Birkaç Tur Atmasıyla Mahkumun Kemikleri Unufak Edilir Ama Yere Tek Bir Damla Kan Bile Düşmez Ve Böylelikle De Gelenek Çiğnenmemiş Olur. Keçenin Bulunmadığı Durumlarda Sık Dokunmuş Büyücek Halıların Kullanılması Da Caizdir.
Kazığa Oturtma:
Korsanlara Ve Yol Kesenlere Verilen Bir Cezadır. Elleri Ve Ayakları Bağlanan Mahkum Bilek Kalınlığında Ve Gayet Sert Ağaçtan Yapılmış Olan Yağlı Kazığa İtinayla Çakılır. Bu İş Oldukça Maharet İster: Kazık Kuyruksokumunun Tam Ucundaki Derinin Altından Girer, Omurgaya Zarar Vermeden Yukarıya Uzanır Ve Enseden Çıkar. Omuzlara Çarmıhta Olduğu Gibi Bir Çift Yağ Mumu Dikilir, Mahkum Şehirde Dolaştırılır Ve Sonra Bir Meydanda Ölmeye Terkedilir.
Çengele Vurma:
Bu Da Korsanlar Ve Yol Kesen Eşkiya İçindir. İstanbul’da, Eminönü’nde Bulunan ‘‘Çengel’’, Kalın Kalaslardan Yapılmış Kulemsi Bir Yapıdır. Üzerinde Bir Sıra Değişik Uzunlukta Ve Uçları Yukarı Doğru Kıvrık Çengeler Vardır. Anadan Doğma Soyulan Mahkumun Elleri Ve Ayakları Sımsıkı Bağlanır, Cellátlar Mahkumu Makaralara Takılı İplerle Çatıya Kadar Çeker Ve Bir Anda Çengellerin Üzerine Bırakırlar. Mahkum Düşme Şekline Göre Başından, Boynundan, Karnından Yahut Bacağından Çengellerden Birinin Veya Birkaçının Üzerine Düşer. Bazen Derhal Ölür, Bazen De Saatlerce Ve Hattá Günlerce Feryád Ettikten Sonra Can Verir. Donanmanın Akdeniz’den Dönerken Bir Miktar ‘‘İdamlık’’ Korsan Getirmesi De Ádettendir Ve Bunların Bir Kısmı Limana Girmeden Önce Şán İçin Gemi Direklerine Asılır, Geri Kalanları Da Çengele Gönderiler.
İşkenceyle Tepeleme:
Katillere Ve Soygunculara Uygulanır. Mahkum Çaldıklarının Yerini Söylemesi İçin İşkenceye Alınır, Cellád Bütün Hünerini Gösterir, Kurban Konuşmasından Sonra Sonra Ya Kazığa Oturtulur, Yahut Satıra Yollanır.
Darağacına Çekme:
Sabıkalı Hırsızlar, Özellikle De Geceleri Ev Soyanlar Suçu İşledikleri Semtte Ve Özellikle De Son Girdikleri Evin, Dükkánın Veya Hanın Kapısında Asılırlar. Cesedleri İbret-İ Álem İçin Bir Veya İki Gün Darağacında Kalır. Sonraları Tek Yasal İdam Biçimimiz Olan Darağacı Uygulaması Buradan Gelir.
Kelle Uçurma:
Genellikle Askerlere Tatbik Edilen Bir İdam Biçimidir Ve Celládın Elindeki Çifte Oluklu Palayla Kelleyi Tek Vuruşta Uçurması Lázımdır. İdam Edilen Kişi Eğer Sıradan Bir Askerse Ve Canının Alındığı Yerde Deniz Varsa İdamdan Sonra Başsız Bedeni Bir Sandala Konup Açığa Götürülür, Ayaklarına Taş Bağlanıp Denize Atılır; Deniz Yoksa, Sessiz-Sadasız Defnedilir. Ama Kellesi Celláda Verilen Zat Üst Düzeyde Bir Askerse Tantanalı Bir Cenaze Merasimi Yapılır, Devlet Erkánı Tabutunun Önünde ‘‘Merhumu Pek De İyi Bilirdik’’ Diye Bir Güzel Ağlar Ve Definden Sonra Üzerine ‘‘Çok Büyük Bir Asker Ve Devlet Adamıydı’’ Yazılı Mermerden Bir Taş Dikerler.
Kemendle Boğma:
Devrik Hükümdarlar Ve Siyasi Mahkumlar İçindir. Boğmada Kullanılan ‘‘Kemend’’ İpekten İnce Bir Halat Yahut İşlemeli, Şık Bir Kuşaktır. Boğaza Geçirildiğinde Mahkumun Canını Yakmadan Kayması İçin İyice Yağlanır. Bazı Mahkumların Başı İdamdan Sonra ‘‘Şifre’’ Denilen Çok Keskin Ve Özel Bir Usturayla Gövdesinden Ayrılır, Ya Bir ‘‘İbret Taşı’’Nın Üstüne Konur, Veya Sarayın Şehre Açılan Büyük Kapısının Önüne Atılır.
Çarmıhta Mum Dikme:
Yol Kesen Eşkiya İçin Özellikle 17. Yüzyılda Uygulanan Bize Mahsus Bir Metoddur. Suçlu Bir Çarmıha Yüzükoyun Sımsıkı Bağlanır Ama Eski Romalılar’ın Yaptığı Gibi Elleri Ve Ayakları Ağaca Çakmak Gibisinden Bir Vahşet Hiçbir Şekilde Tatbik Edilmez. Bunun Yerine Suçlunun Omuz Başlarıyla Kaba Etleri Bıçakla Oyulur, Buralara İri Yağ Mumları Dikilir, Mumlar Yakılır Ve Çarmıh Bir Devenin Üzerine Konup Mahkum Şehrin Bir Ucundan Öteki Ucuna Kadar Gezdirilir. Eşkiya Bütün Bunlara Rağmen Hálá Yaşıyorsa Çözülür, Mumları Çıkartılır Ve Darağacına Götürülüp Asılır.
Taşlama:
Bu İnfaz Biçimine ‘‘Recm’’ Denir. Osmanlı Tarihindeki Bilinen Tek Resmi Recm 17. Yüzyılda, Sultan Avcı Mehmed Zamanında Uygulanmıştır. Aksaraylı Evli Bir Kadın Yahudi Bir Erkekle Basılmış, Fetvayla Sultanahmet’teki Yılanlı Taş’ın Yanıbaşında Toprağa Gömülerek Taşa Tutulmuş, Yahudinin Kafası Da Hemen Oracıkta Kesilmiştir. İdam Cezasının Kaldırılmak Üzere Olduğu Şu Günlerde, Geleneksel Can Alma Metodlarımızdan Bir Kısmını Hatırlatayım, Hatta Vakti Zamanında Şempanzeleri Bile Astığımızı Yazayım Dedim…
Dul Kadın Uğruna İpte Can Verdiler
Bir Zamanlar Sadece İnsanları Değil, Maymunları Bile İdam Ettiğimizi Gösteren Yandaki Çizimi, Reşad Ekrem Koçu’nun Eski Bir Yayınından Aldım. Koçu, 17. Yüzyılın Başlarında İstanbul’da Maymunların Topluca İdam Edildiklerinden Sözediyor Ve Şöyle Yazıyor:
‘‘Yelken Ve Kürek Devri Gemiciliği Zamanında Direklerin Tepesine Tırmanarak Korsan Gözcülüğü Yapan Tálimli Maymunlardan İstifade Edilirdi. İstanbul’da Tersane Kapısı Önünde ‘‘Gemi Maymunu’’ Yatiştirip Satan Esnaf Dükkánları Vardı. Bir Gün Üçüncü Murad’ın Hürmetini Kazanmış Olan Váizlerden Abdülkerim Efendi ‘Kadınlar Maymunları Fuhuş Áleti Yaparlar’ Deyip Başına Binlerce Kişiyi Topladı, Bu Dükkánları Bastı Ve Zavallı Hayvanları İdam Ettirdi’’
