Zamanın birinde bir adam varmış. Yalan söylemeyi alışkanlık haline getirmiş. Sokağa çıkar ve ” Şu evin sahibini bir dövdüm ki görmeniz lazım yerlere serdim. Hatta ağlayarak gitti” dermiş. İnsanlar da dediğine inanırmış. Birgün gene ” Şu evin sahibini yine dövdüm. Ağladı. ” demiş. Evin sahibide çıkıp gelmesin mi? Evin sahibi de güreşçiymiş. Gören herkes ondan kaçarmış. Yalancıya dönüp;
– Demek beni dövdün haaa. O zaman hadi yine dövüşelim demiş. Adam korkmuş. Yalanı ortaya çıkmasın diye mecbur kabul etmiş. Adam dövüşe başlar başlamaz korkudan yığılıp kalmış. Kalp krizi geçirerek hayatını kaybetmiş. Bir daha köyde yalan söyleyen olmamış
2-YALANDAN EĞLENCE
Bir köyde bir grup çocuk kimsenin olmadığı bir arazide oyun oynamaya giderdi. Bu arazi kurak topraktan ibaretti. Taşlardan oyunlar uydurup oynarlardı. Bir gün artık oynayacak oyun kalmadı ve büyüklerine şaka yapmak istediler. İçlerinden birisi koşarak köy kahvesine geldi ve “Çeşmenin başında bir büyücü var, kazanında iksir yapıyor.” diye bağırıp yardım istedi. Birkaç yetişkin koşup geldi. Çeşmenin etrafına baktılar. Bunu gören çocuklar gülüp eğlendiler. O zaman çocukların yalan söylediği anlaşıldı.
Aradan birkaç hafta geçti. Çocuklar yine eğlenmek için bir hikaye uydurdular. Bu sefer tarlaya çiftçi kadınların yanına gittiler ve “Ayşe’yi kurbağa kafalı bir aslan kaçırıp su kuyusuna attı. Yarım edin!” diye söylendiler. Bunu duyan kadınlar şaşkınlıkla su kuyusuna koşturdular. Ayşe su kuyusunun yanındaydı ve onları telaşlı görünce kahkahalara boğuldu. Kadınlar onları biraz azarlayıp gitti.
Bir gün yine hep birlikte arazilerinde oynuyorlardı. Yanlarında da köyün çobanının köpeği vardı. Köpek arada köyde gezinip tekrar koyunların yanına giderdi. Çocukların yanındayken hayvan inleyip ağlamaya başladı. Çocuklar hastalanan hayvanı böyle görünce korkup birini bulma umuduyla köy meydanına gittiler. “Çoban köpeği hastalandı, birisi çobanı çağırsın. Köpek ölecek, bizimle gelin de bakalım!” dedilerse de kimse onları dinlemedi. Hatta bir, iki kişi “Bu sefer eğlencenize bizi karıştırmayın bakalım.” diye kızdı. Çocuklar kimseyi getiremeyince tekrar döndüler. Araziye vardıklarında zavallı hayvan nefes almıyordu. Akşam çoban gelip köpeğini gömmeye götürdü. Çocuklar ondan özür dilediler. Çoban da dedi ki:
— Hayvancağız çok yaşlıydı, onun için üzülmeyin. Ancak kimse sizi niye ciddiye almadı, bunu düşünün. Daha önce insanları kandırıp eğlendiniz. Şimdi de gerçekten ihtiyacınız olduğunda kimse ilgilenmedi. “Yalancının evi yanmış, kimse inanmamış” diye boşa dememişler. Bir kez yalanı ortaya çıkanı kimse dinlemez.
gcvh gfytdr5et5vc